Ο δυτικός εαυτός έχει τρεις μορφές: άτομο, υποκείμενο και πρόσωπο. Και οι τρεις είναι εσωτερικά διαιρεμένες. Το άτομο είναι και μοναδικό και μοιάζει με τους άλλους. Το υποκείμενο είναι κυρίαρχο και υπήκοο, υποταγμένο. Τέλος, το πρόσωπο είναι σάρκα και πνεύμα. Αυτές οι κατηγορίες, που βοηθούν τη συμφιλίωση των αντιφατικών μας εμπειριών, απορρέουν από τη χριστιανική […]
Στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό ακούσαμε αριθμούς, στατιστικές, προβλέψεις. Την παρακολούθησα με την εθνογραφική μέθοδο του «συμμετέχοντος παρατηρητή» και τα εργαλεία της ανάλυσης λόγου: ελαφρά αποστασιοποιημένος ως παρατηρητής αλλά υποχρεωμένος να υποβάλω τις ιδέες ή προτιμήσεις μου σε αναστοχασμό ως αντικείμενο και ο ίδιος της παρατήρησης. Η αντιπολίτευση χρησιμοποίησε τρία είδη ρητορικής και πολιτικής αντιπαράθεσης. […]
Μετά το 1989 τα ανθρώπινα δικαιώματα έγιναν η τελευταία «οικουμενική» ιδεολογία. Ενώνουν τον Βορρά με τον Νότο, τους καπιταλιστές της παγκοσμιοποίησης με τους κινηματίες της αντιπαγκοσμιοποίησης, τους φιλελεύθερους του πρώτου κόσμου με τους επαναστάτες του τρίτου, τους «δικαιωματικούς» και τους «κρατιστές». Για κάποιους αποτελούν σύμβολο του φιλελευθερισμού ή του ατομισμού, για άλλους της κοινωνικής δικαιοσύνης […]
Ομιλία του Κ. Δουζίνα σε επίκαιρη επερώτηση αρμοδιότητας Υπουργείου Εξωτερικών για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον διάλογο για το μέλλον της Ευρώπης (04/12/2017).
Το 2015 και το 2016 στιγματίστηκαν από τις τραγικές εικόνες ενός ξεριζωμένου ανθρώπινου πλήθους που, ως πρόσφυγες και μετανάστες, εγκατέλειψαν τα πεδία των μαχών στη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη για να έρθουν στην Ευρώπη, τη δική τους Γη της Επαγγελίας. Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι πάλεψαν με τα κύματα στο Αιγαίο […]
Από το 1989 και μετά, τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν γίνει η ιδεολογία μετά από «το τέλος των ιδεολογιών», η τελευταία «ουτοπία» σε έναν κόσμο χωρίς αξίες. Αλλά η μεταχείριση προσφύγων και μεταναστών, η κατάσταση εξαίρεσης στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και στους δρόμους της Αθήνας, και οι «ανθρωπιστικοί» πόλεμοι δείχνουν ότι η κατάσταση είναι πιο […]
Στη συζήτηση για το κοινωνικό μέρισμα παρακολουθήσαμε ένα πολιτικό θέατρο του παραλόγου. Πέρυσι, η Νέα Δημοκρατία δημιούργησε το σύνδρομο του Σκρουτζ, του μίζερου τσιγκούνη στο περίφημο παραμύθι του Ντίκενς, που θέλησε να καταργήσει τα Χριστούγεννα γιατί είναι πολύ ακριβά με τα δώρα τους. Ετσι, δεν ψήφισε τη δέκατη τρίτη σύνταξη για τους χαμηλοσυνταξιούχους. […]
Γράφαμε στο προηγούμενο ότι όταν «ο εγωκεντρισμός γίνεται κυρίαρχη κοινωνική ηθική, αυξάνει τις ανισότητες και δημιουργεί πραγματικούς και φανταστικούς φόβους. Το δόγμα “νόμος και τάξη” επεκτείνεται, η αστυνόμευση γενικεύεται, η κατάσταση ανάγκης μονιμοποιείται. Η εγωκεντρική ελευθερία οδηγεί σε έναν ολοένα εντεινόμενο καταναγκασμό» (http://www.efsyn.gr/arthro/eleytheria-isotita-katastoli). Λίγες μέρες αργότερα, η αντιπαράθεση για την «ανομία» και οι αποκαλύψεις για […]
Η πτώση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού και η αποχώρηση του ανύπαρκτου κομμουνισμού ήταν το αποκορύφωμα μιας μακριάς περιόδου πολιτικής ήττας και θεωρητικής αποτυχίας της Αριστεράς. Τα συντρίμμια του τείχους του Βερολίνου χτύπησαν κυρίως τους δημοκράτες κομμουνιστές και τους αριστερούς σοσιαλιστές, αυτούς που πρώτοι κατήγγειλαν την παραμόρφωση της ιδέας του κομμουνισμού από την πολιτική πρακτική κρατών και […]
